1Str. 2Interp./Plan Akcja dzieła rozpoczyna się 2 listopada w Zaduszki w domu księdza grekokatolickiego. Siedzi on przy stole ze swoimi dziećmi. Po kolacji modlą się za dusze zmarłych, które nie mogą dostać się do nieba. Ktoś puka i ksiądz z dziećmi idą do drzwi. Widzą przed sobą mężczyznę, młodzieńca. Dzieci od razu rozpoznały w nim ducha. Jest ubrany jak pustelnik i ksiądz rozpoznaje w nim kogoś, kogo dawniej znał, lecz nie bardzo sobie przypomina. Pustelnik odpowiada, że był u księdza, owszem trzy lata wcześniej. Nie mogą się porozumieć, ponieważ młodzieniec mówi jakby do siebie o swoim szczęściu, że dobrze jest być po tamtej stronie, gdzie nie ma cierpienia i nieszczęśliwej miłości. Pomimo deszczu na dworze i zimna czuje jednak w sercu żar. Nie słucha pytań księdza. Z kolei dzieci naśmiewają się z jego , wystrzępionego ubrania i liści we włosach. Wówczas słychać zegar bijący godzinę dziewiątą. To godzina miłości, ponieważ Pustelnik mówi o tym uczuciu. Wspomina „książki zbójeckie”, które rozwinęły jego wyobraźnię i przez nie był nieszczęśliwy. Wymienia „Nową Heloizę” J. J. Rousseau i „Cierpienia młodego Wertera” J. V. Goethego. Wyczytał w nich i nauczył się obrazu idealnej miłości, a potem zastosował go w życiu na swoje nieszczęście i zgubę. Księdzu żal jest chłopca, a ten z kolei dokłada do swego dziwnego zachowania jeszcze coś innego. Mianowicie ma ze sobą gałązkę jedliny i mówi o niej, jak o swoim bracie. Twierdzi, iż jest to cyprys, pamiątkę rozstania z ukochaną. Otrzymał właściwie tylko mały listeczek, lecz podlewany kroplami łez, jego płaczem i dlatego tak pięknie wyrósł. Przypomina księdzu, że w tradycji greckiej były dwa rodzaje poświęconych krzewów. Gdy ktoś kochał, otrzymywał lub dawał ukochanej mirtę, w przeciwnym wypadku otrzymywał lub dawał cyprys. Pustelnik proponuje nawet, że zostawi księdza sam na sam z gałązką, ona opowie mu wszystkie jego sekrety. Przerażone obrazem są dzieci, ponieważ w pewnym momencie wydaje im się, iż gość wziął do ręki kija, aby zrobić krzywdę ich ojcu. Pustelnik chce pokazać kolor włosów ukochanej na przykładzie tasiemki, jaką od niej dostał, ale ta tak bardzo opasała jego piersi i wżyna się w nie, nie może jej odpiąć. Zwierza się, że bardzo cierpi. Ksiądz próbuje uspokoić go i pocieszyć. Twierdzi, że jeśli zgrzeszył, to odpokutuje na tamtym świecie. Pustelnik nieco oburza się. Jego jedynym grzechem jest miłość, jaką wyznawał do dziewczyny, a przecież to Bóg stworzył miłość, więc nie będzie go za nią karał. Ponadto zanim jeszcze on pojawił się na świecie i ona, to Bóg powiązał ich dusze razem łańcuchem. Z powodu ludzi nie mogą połączyć się i spotkać razem, ale „biegająco tym samym obwodzie”. Ksiądz podkreśla, że jeśli Bóg złączył, człowiek nie rozłączy i może w przyszłości lepiej to będzie wyglądało. Pustelnik odpowiada, że chyba tam, w niebie się połączą, bo tu, na ziemi „Tutaj ja się z mą lubą na wieki rozstałem!” – to aluzja do Pustelnika, który jest widmem tylko, ale ksiądz tego nie rozpoznaje. Przypomina mu się ostatni dzień, gdy ukochana miała się z nim rozstać. Padał deszcz i doliny przykryła mgła. Zobaczył swoją dziewczynę zupełnie niepodziewanie, stała jak posąg przy altanie. Gdy ze sobą rozmawiali, nie potrafiła patrzeć mu prosto w oczy. Żegnał się z nią, bo na krótko musiał wyjechać. Wówczas ona powiedziała do niego jedno słowo: „Zapomnij!”. Jakże on ma o niej zapomnieć, łatwo powiedzieć. Śpiewa piosenkę o rozstaniu kochanków i pamięci, w której porównuje swoją dziewczynę do anioła w raju. Marzy też o pocałunku, wspominając pierwszy pocałunek z nią, jak byliby razem szczęśliwi. Przestaje i patrzy na księdza, wyznaje, iż ksiądz nie zrozumie, jak to jest, ponieważ nigdy nie całował ust kobiety. Szuka powodów jej odejścia i obwinia też siebie, pytając, dlaczego ona uciekła przed nim? Ksiądz próbuje pocieszyć zrozpaczonego młodzieńca. Uświadamia mu, iż są tysiące ludzi cierpiących bardziej niż on. Widział, bo odprawiał wiele pogrzebów, pochował swoich rodziców i żonę, która pozostawiła mu dwoje małych dzieci. Pustelnik zdziwił się, jak to możliwe, żeby ksiądz miał żonę? Uważa też, że dziewczyna „umiera dla świata”, kiedy tylko staje się żoną. Śpiewa potem piosenkę o śmierci ukochanej dziewczyny. Dowiadujemy się z niej imienia ukochanej, była nią Maryla. Mówi, że są trzy rodzaje śmierci. Pierwszy jest śmiercią ze starości, bardzo pospolity, drugi, gdy rozstają się kochankowie i trzecia odmiana śmierci to wieczne potępienie za grzechy. Przerywają mu wywód dzieci i ksiądz, bo nie rozumieją, czy w końcu jego ukochana żyje lub nie? Ksiądz twierdzi, że Bóg jest panem życia i śmierci, młodzieniec nie powinien załamywać się, bo nie jest wielkim grzesznikiem. Nie może też myśleć o samobójstwie, ponieważ nie spodoba się to Bogu. Każe on ludziom pracować, a nie leżeć w grobie przed tym, nim zabrzmią trąby na sąd ostateczny. Skoro naśladował miłość boską, nie powinien porywać się na zbrodnię. Któregoś dnia młodzieniec narysował ukochaną, aby pokazać jej urodę znajomym. Jej wdzięki nie zrobiły na nich wrażenia. Jeden powiedział, że jest taka sobie, drugi skwitował zapał miłosny Pustelnika słowami „jesteś dziecko”. Być może ten człowiek zdradził jego miłość i przez to nie spełniła się. Coraz bardziej obłąkany podejrzewa, iż być może to ksiądz odkrył ich miłość podczas spowiedzi. Opowiada o swojej ukochanej, porównuje ją do anioła, który wciąż jest obecny w górze nad nim i wciąż ją widzi. Wspomina poranek, gdy przyklęknął w krzaczku i jęczał z miłości. Być może podsłuchał go robaczek świętojański. Dzieci dziwią się wyznaniom młodzieńca. Udają, że słyszą rozmowę robaczków, zbłąkanych duszyczek. Pustelnik udaje głos jednej proszącej o wsparcie i jest to dusza pana, który był srogi dla swoich poddanych. Ksiądz przynosi szklankę wody. Pustelnik pyta, czy ksiądz słyszał tę duszę, ale ksiądz zaprzecza i prosi dzieci, by poszły spać. Z kolei Pustelnika prosi, aby przemył twarz, być może wówczas przejdzie mu gorączka. Wybija godzina dziesiąta. Pustelnik nie poznaje, gdzie jest, a ksiądz uspokaja go, iż jest w domu przyjaciela. Chłopak zwierza się, że został ograbiony przez „skrzydlatego złoczyńcę”, pozostała mu tylko niewinność. Ksiądz uspokajając go, nazwał go synem. Wówczas Pustelnik rozpoznaje księdza, przypomina sobie domek i dzieci, które poznał, gdy jeszcze były małe. Gdy wyjawia swoje imię: Gustaw, ksiądz również go rozpoznaje, uczył go i traktował jak syna. Próbuje dowiedzieć się teraz, skąd wraca, gdzie przebywał Gustaw przez lata? Co się z nim stało, dlaczego tak wygląda, przecież był nadzieją wszystkich, jednym z lepszych uczniów? Gustaw zaskakuje go oskarżeniem, że to ksiądz go zabił, pokazując mu świat literacki, piękny i dobry, a życie okazało się inne. Wspomina dom swojej matki, który niedawno odwiedził. Ledwo go poznał, wszędzie zniszczenia i pustka, powyrywane ogrodzenia, z sadzawek pozabierane kamienie i plac zarośnięty mchem. W dworze zastał plądrujących złodziei, w pokoju matki jednego wyrywającego cegły przestraszył. Spotkał starą służącą i dowiedział się, że wszyscy poumierali. Wspomina także czasy, gdy był uczniem księdza i bawił się na dworze wraz z innymi uczniami. Tam na wzgórku po raz pierwszy zobaczył ukochane oczy swojej dziewczyny. Potem spędzali ze sobą dużo czasu, który już nie wróci. Był w ogrodzie i altanie, gdzie się poznali i pożegnali. Tylko wiatr po niej hulał i zobaczył tam małego pająka. Stamtąd pamięta też listek, wyciąga go i śpiewa piosenkę. 1Str. 2Interp./Plan

II jako dramat społeczny - 2l.pl. Jesteś w: Dziady. „Dziady” cz. II jako dramat społeczny. Autor: Karolina Marlęga Serwis chroniony prawem autorskim. Druga część „Dziadów” Adama Mickiewicza, spośród wszystkich pozostałych odsłon cyklu, najpełniej realizuje założenia dramatu społecznego. Przesłanie społeczne najlepiej

EPOKA Romantyzm BIOGRAFIA AUTORA Adam Mickiewicz to poeta romantyczny, żył i tworzył w latach 1798-1855. Urodził się w Zaosiu koło Nowogródka na Litwie. Był studentem Uniwersytetu w Wilnie, studiował na wydziale humanistycznym. W 1817 roku założył Towarzystwo Filomatów- miłośników wiedzy. Było to tajne, patriotyczne koło samopomocy koleżeńskiej. W 1819 roku ukończył studia i przeniósł się do Kowna, podjął pracę nauczyciela szkoły średniej. W 1822 roku ukazał się w Wilnie pierwszy tom poezji Mickiewicza „Ballady i romanse”, a rok później „Poezje” z II i IV cz. „Dziadów” oraz z powieścią poetycką „Grażyną”. Wraz z kolegami z dawnego Towarzystwa Filomatów w roku 1823 był prześladowany a w roku 1824 zesłano go w głąb Rosji. W 1826 roku powstały tam „Sonety krymskie” a w 1828 „Konrad Wallenrod”. W 1829 roku dzięki pomocy przyjaciół w zdobyciu paszportu i ostrzeżeniu go o grożącym aresztowaniu ucieka za granicę, do Niemiec, a potem do Włoch. Po klęsce powstania listopadowego w 1830 roku, którą przeżywał w Wielkopolsce, przeniósł się wraz z Wielką Emigracją do Paryża. W Dreźnie powstała III cz. „Dziadów” w 1832 roku. W 1834 roku ukończył i wydał „Pana Tadeusza”. Zajmował się publicystyką, pisał wiersze, wykładał jako profesor literatur słowiańskich w College de France. Współtworzył pismo paryskie „Trybuna Ludów”. Zmarł w Konstantynopolu, prawdopodobnie na cholerę. GENEZA DZIEŁA Gustaw i dzieci – obrazek z karty pocztowej (1919) Dziady współcześnie “Dziady” cz. IV podobnie jak i “Dziady” cz. II zostały wydane w 1823 roku w drugim tomiku „Poezji” Adama Mickiewicza. BUDOWA UTWORU „Dziady” cz. IV mają otwartą kompozycję. Widzimy tutaj scenę bez numeracji i podziałów na większe jednostki (akty, sceny, części). Zob. ten punkt w II cz. “Dziadów”. CZAS I MIEJSCE AKCJI Zły Pan w Dziadach – karta pocztowa (1919) Akcja dzieła rozpoczyna się 2 listopada w Zaduszki w domu księdza greckokatolickiego. Siedzi on przy stole ze swoimi dziećmi. Po kolacji modlą się za dusze zmarłych, które nie mogą dostać się do nieba. Ktoś puka i ksiądz z dziećmi idą do drzwi. Akcja trwa kilka godzin: BOHATEROWIE Pustelnik – Gustaw, Ksiądz i jego dwoje dzieci

Adam Mickiewicz, "Dziady III", widzenie Ewy. Poznasz streszczenie i interpretację sceny IV, III części "Dziadów" i pojęcie mistycyzm. Dowiesz się, jak uwielbiani i adorowani byli poeci w romantyzmie. Akcja sceny IV rozgrywa we dworku na wsi, koło Lwowa. Do sypialni wbiega Ewa. To młoda, sympatyczna dziewczyna.

Not a member of Pastebin yet? Sign Up, it unlocks many cool features! 1. Dziady cz. 2 nauki moralne (1) Jako pierwsze przybywają duszyczki dzieci, Józia i Rózi. Ich prośba ogranicza się dwóch ziarenek goryczy. Ich życie było krótkie i beztroskie. Nigdy nie zaznały cierpienia, dlatego nie mogą też osiągnąć wiecznego szczęścia. Przekaz moralny jest następujący: „Bo słuchajcie i zważcie u siebie,/ Że według Bożego rozkazu:/ Kto nie doznał goryczy ni razu,/ Ten nie dozna słodyczy w niebie”. Według ludowych przekonań, cierpienie uszlachetnia ludzką duszę. Droga do zbawienia wiedzie przez mękę, dlatego dzieci, które nigdy nie zaznały bólu, nie osiągną wiecznego szczęścia. W stanie, w jakim przebywają po śmierci, też nie doznają żadnych przykrości. (2) Wywołany następnie duch pośredni – Zosi, która niegdyś zamieszkiwała wioskę – przynosi taką oto naukę: „Bo słuchajcie i zważcie u siebie,/ Że według Bożego rozkazu:/ Kto nie dotknął ziemi ni razu,/ Ten nigdy nie może być w niebie”. Grzechem przybyłej dziewczyny jest odrzucenie miłości, życie w oderwaniu od świata realnego. Choć była piękna i wzbudzała zachwyt licznych adoratorów, żadnego nie darzyła uczuciem. (3) I wreszcie duch ciężki, potępione Widmo Złego Pana. Jego kara jest ciężka i okrutna: cierpi on okropne męczarnie, tuła się, jest wiecznie głodny i spragniony. Jego wina nie budzi wątpliwości, był w życiu bezlitosny, gnębił chłopów. Żyjąc w dostatku, nie okazywał miłosierdzia potrzebującym, wielu jego poddanych zmarło z zimna i głodu. Widmo nie może uzyskać od ludzi żadnej pomocy, ale powierza im mądrość, płynącą z jego losu: „Sprawiedliwe zrządzenia Boże!/ Bo kto nie był ni razu człowiekiem,/ Temu człowiek nic nie pomoże”. Dziewczynie i Aniołkom zebrani mogli przyjść z pomocą. Dzieci dostały gorczycę, Zosia pociechę, dla natomiast Widma nie ma żadnego ratunku. 2. Dziady cz. 4 Na czym polega człowieczeństwo 3. Charakterystyka Gustawa Lekkomyślny młodzian, fircyk, birbant, filut, ale sympatyczny. Cechuje go spryt, humor, dowcip, energia, pomysłowość. Jest pewny siebie, cieszy się powodzeniem u kobiet. Na razie nie chce się żenić, ale ulega stryjaszkowi i odwiedza pannę. Nie zabiega o jej względy, bo jest pewny swego. Dopiero bunt pobudza jego aktywność. Pod wpływem uczucia dojrzewa, poważnieje, staje się mężczyzną, który wie, czego chce i umie swą miłością zdobyć pannę. Staje się rozsądny, przebiegły, okazuje się znawcą kobiecej psychiki. Mimo wesołego usposobienia, uczucia traktuje poważnie i dąży do założenia rodziny na trwałym fundamencie wzajemnej miłości. 4. Na czym polega studium miłości w dziadach cz. 4 5. Wielka improwizacja dziady cz. 3 Sc. II Wielka Improwizacja: w celi Konrada, która jest największa, zbierają się w Wigilię inni więźniowie. Tu opowiadają o swoim aresztowaniu, losie bliskich, innych więźniów. Jan Sobolewski opowiada o zsyłce na Syberię kolejnej grupy studentów. Wszyscy zostali oskarżeni o spisek przeciwko carowi, nikt ich nie bronił, śledztwo toczyło się w tajemnicy, zapadły bezprawne i niesprawiedliwe wyroki. Konrad wygłasza Wielką Improwizację - wyraz prometejskiego buntu przeciw takiemu losowi Polaków. Konrad żąda od Boga władzy nad swoim narodem, bo chce go uczynić wielkim. Posuwa się na granicę bluźnierstwa. 6. Charakterystyka Konrada dziady cz. 3 Konrad jest głównym bohaterem sceny drugiej w III części „Dziady” Adama Mickiewicza. W tej scenie jest po części opętany przez demony i nie do końca świadomy tego co czyni i mówi. Prowadzi on monolog z Bogiem. Uważa się za mistrza, za kogoś bardzo doskonałego i nieskazitelnego. Również za taką uważa swoją twórczość. Konrad zrównuje siebie z Bogiem, myśli że jest tak wszechmocny jak on i świat może należeć do niego. Gardzi innymi twórcami, ponieważ siebie uważa za najlepszego i posiada wielką moc tworzenia. Jest przekonany że może poznać myśli i uczucia Boga. Jest na tyle odważny że zarzuca Bogu że nie kocha ludzi, ponieważ na świecie jest tyle nieszczęść, a ludziom którzy wierzą w jego miłość zarzuca kłamstwo. A on sam obdarza cały naród wielką miłością i opieką. Chce udźwignąć problemy całego społeczeństwa ale nie wie jak to zrobić. Jest na tyle perfidny, że żąda od Boga absolutnej i tyrańskiej władzy. Pragnie rządzić umysłami i uczuciami ludzi, co miało by uczynić ich i jego szczęśliwymi. Ma tak wysokie mniemanie o sobie, że uważa iż jest nieśmiertelny a nawet ważniejszy i lepszy od Boga. Fakt że Bóg nie odpowiada na jego zarzuty doprowadza go wręcz do szału i wypowiada przeciwko niemu bluźnierstwa oraz grozi wyzwaniem do walki. Złość i pycha Konrada doprowadza do tego że prawie nazywa Boga carem świata. Konrad w tej scenie jest przedstawiony w negatywnym świetle, ponieważ bluźni przeciw Bogu. Jednak można go nazwać patriotą, ponieważ martwi się o losu narodu i chce dla niego jak najlepiej. 7. Scena więzienna dziady cz. 3 Sc. I tzw. więzienna: samotny więzień śpi w celi. Nad nim stoi anioł, który przepowiada mu wolność. Więzień budzi się, ale zapowiedź wolności nie cieszy go - wie, że w zniewolonym kraju nikt nie może czuć się wolny. Jest jednak gotów do wielkich czynów, na znak tej gotowości zmienia imię z „Gustaw” na „Konrad”. Scena odgrywa się w Wigilię Bożego Narodzenia w klasztorze Bazylianów, który więzieniem i znajduje się w Wilnie. Czasem wydarzeń jest północ. Podczas wieczoru Wigilijnego wszyscy więźniowie zbierają się w celi Konrada, aby uczcić święta i jednocześnie przywitać nowo przybyłego towarzysza Żegotę, który nie wie za co aresztowano. Jest przekonany w tym, że wszyscy zostaną uwolnieni. Jednak pozostali więźniowie pozbawiają go tych nadzieji, gdyż są świadomi tego, że czeka ich kara, która może doprowadzić nawet do śmierci. Tomasz przedstawia plan poświęcenia kilku nieżonatych i kilka sierot, którzy przejmą na siebie całą winę. Sam zgłasza się jako pierwszy. Mimo ciężkich, trudnych warunków więźniowie są w stanie żartować i śmiać się. 8. Opowieść Sobolewskiego dziady cz. 3 Sobolewski opisuje obraz, którego był świadkiem podczas powrotu z przesłuchania. Kiedy przechodził obok Kościoła, gdzie odbywała się Msza zostali wyprowadzeni więźniowie, młodzi ludzie, głównie studenci. Byli bardzo zmęczeni, wyczerpani pobici i chorzy. Mieli ogolone głowy, a nogi mieli skute kajdanami. Najmłodszy z więźniów miał około 10 lat. Chłopiec skarżył się na to, że łańcuchy mu ciążyły i nie dał rady iść. Policmajster jednak to zbagatelizował i pozwolił chłopcu cierpieć. Wśród więźniów Sobolewski dostrzegł swojego przyjaciele Janczewskiego, Był bardzo wychudzony i wyczerpany. Nie tracił jednak poczucia humory. Podtrzymywal innych wieźniów i zebranych na duchu. Starał się pokazać zgromadzonym, że jest pełen sił i łańcuchy mu nie ciążą. Jan wspomina jego patriotyzm, który ukazał się w momencie runięcia kibitki kiedy to Janczewski krzyknał 3 razy "jeszcze Polska nie zginęła". Jako ostatniego więźnia wprowadzono wyczerpanego i słaniającego się na nogach Wasilewskiego. Był to drugi przyjaciel Sobolewskiego, który na przesłuchaniu został tak brutalnie pobity, że nie dał rady sam wejść do kibitki. Ostatecznie zmarł pogrążony w ogromnym cierpieniu. Jego śmierć wzbudziła w zgromadzonych żal i współczucie dla więźniów. W opowieści Sobolewskiego przejawia się jawna martyrologia młodzieży. Najbardziej drastycznym przykładem męczennictwa i cierpienia młodych ludzi jest śmierć Wasilewskiego i męki 10 letniego chłopca. Martyrologia występuje również w scenie 7 tzw. Salonie Warszawskim, kiedy to Adolf przedstawia dzieje Cichowskiego. Innym miejscem występowania motywu męczeństwa jednostki są sceny 3 i 8. Przedstawiona w niej opowieść o Rolissonie i matce jest dowodem na to, żę nie tylko młodzież cierpiała za sprawą narodową. 9. Scena martyrologii narodu polskiego Martyrologia III części „Dziadów” polega na beznadziejności sytuacji w jakiej znalazł się naród polski. Z jednej strony terror i okrucieństwo carskiego aparatu władzy, z drugiej zaś całkowity brak sprzeciwu tej sytuacji ze strony elit politycznych i literackich. Młodzież polska cierpi prześladowania, ale do końca jest nieugięta. Zdaje sobie jednak sprawę z beznadziejności swojej sprawy, rozumie, że na nic zdadzą się wszelkie zabiegi ku niepodległej Polsce, jeśli nie będzie pomocy ze strony arystokracji. Nie potrafi jednak spokojnie przyglądać się ich układom z wrogiem. Społeczeństwo polskie w „Dziadach” zostało podzielone na dwa obozy: młodych więźniów skazanych za bezwarunkową miłość do ojczyzny i arystokrację, która ponad dobro narodu przedkłada własne zadowolenie. Scena I rozgrywa się w celi gorącego patrioty Konrada. Następuje tam spotkanie więźniów kochających swój kraj, część z nich została zamknięta bez przedstawienia dowodu winy. Jeden z więźniów- Jan Sobolewski miał okazję obserwować wywożenie młodych skazańców na Sybir. Ludzie ci ostatnimi siłami manifestowali swoją walkę o niepodległość Polski, jak np. więziony Janczewski. Pomimo zmęczenia fizycznego tego człowieka, duchowo był bardzo silny i wyśpiewywał: „Jeszcze Polska nie zginęła”. W scenie tej jest ukazany również Wasilewski, który został tak pobity podczas śledztwa, że nie mógł iść o własnych siłach. Następną sceną ukazującą martyrologię narodu polskiego jest kontrast postaci w „Salonie Warszawskim”- scenie VII. Przedstawia ona różne warstwy społeczeństwa polskiego oraz ich problemy. Jest tu więc ukazana elita arystokratyczna, zgromadzona w literackim salonie Wincentego hrabiego Krasińskiego. Zaliczają się do niej wysocy urzędnicy, generałowie, damy, oficerowie i „oficjalni” literaci. Wiodącym tematem ich rozmów jest urządzanie kolejnych zabaw i narzekanie na nudę. Jeden z nich stwierdza: „nasz naród scen okropnych, gwałtownych nie lubi”, co jest całkowitym absurdem, gdyż arystokracja polska „sprzedała się” zaborcom i wolała udawać, że nie widzi cierpień prawdziwych Polaków- patriotów. Druga część gości to młodzież rozmawiająca po polsku, w przeciwieństwie do arystokracji, która mówiła w języku francuskim. Rozmowy młodych ludzi pełne są przygnębienia, ale i woli walki o niepodległość i uwolnienie się z rąk zaborcy. Jeden z młodych mówi nawet: „Teraz Polska żyje, kwitnie w ziemi cienicach, jej dzieje na sybirze, w twierdzach i więzieniach”. Scena ta jest przypomnieniem dramatu młodzieży filomackiej, jak również oskarżeniem caratu, jego zniewalającej władzy oraz postawy społeczeństwa uległego wobec zaborcy, usiłującej za wszelką cenę zaskarbić sobie jej przychylność. Najdobitniejszą krytykę wyraził Piotr Wysocki na zakończenie sceny VII: „ Nasz naród, jak lawa, z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa, lecz wewnątrz ognia sto lat nie wyziębi!” 10. Tomasz Zan dziady cz. 3 Przywódca młodzieży filomackiej, uczestnik zebrania w celi Konrada. Rozwiewa optymizm Żegoty, wierzącego w rychłe uwolnienie. Wyjaśnia ich sytuację wynikającą z ambicji Senatora, by popisać się gorliwością w tępieniu spisków. Ponieważ przypuszcza, że muszą być skazani, bez względu na ich niewinność, proponuje, by kilku poświęciło się dobrowolnie, wzięło rzekome winy na siebie, ratując w ten sposób resztę. Czuje się odpowiedzialny za kolegów, bo stał na czele towarzystwa. Opowiada też o swych doznaniach podczas głodówki. 11. Postawy 12. Feliks pieśń Śpiewał o tym że jest poddany carowi 13. Widzenie księdza Piotra dziady cz. 3 W V scenie "Dziadów" cz. III Adma Mickiewicz ukazuje nam widzenie księdza Piotra. W tej scenie ksiądz wykazuje zupełnie odmienną postawe niż Konrad w swoim monologu. Nawiązuje on do scen bibilijnych. Piotr jest pełen pokoty wobec Boga i przemawia również do niego. Tak rozpoczyna się widzenie: "Panie! czymże ja jestem przed Twoim obliczem?- Prochem i nieczem" Scene ta można podzielić na trzy części. W pierwszej narrator opisuje niewinność narodu polskiego. Przywołuje w niej postać Heroda, który zabijał w Izraelu dzieci poniżej dwóch lat aby nie spełnić przepowiedni iż żyd obejmie władzę. Porównuje on tą postać do Cara który zabija niewinnych polaków w tym tez dzieci. "Tyran wstał - Herod! - Panie, cała Polska młoda Wydana w ręce Heroda." W drugiej części ksiądz porównuje sytuacje polski do ukrzyżówania Chrystusa. Mickiewicz pisząc tę część chciał wyjaśnić cierpienie polaków. Chrystus cierpiał dla zbawinia narodów w ten sam sposób cierpi obecna Polska. Piotr przytacza tutaj postaci Gala, który jest porównywany do Fracji. Gal mimo iż wiedział o niewinności Jezusa skazał go. W ten sam sposób zachowywała się Francja nie ingerując w czasie zaboru. Przytoczona jest tu również postać Maryj, matki która klęczała przed ukrzyżowanym synem i płakała. W ten sposób Mickiewicz opisuje wolność. W trzeciej części przytoczona jest scena z Apokalipsy. Na końcu na tej części pojawia się tajemnicza osoba oznaczona liczbą "czterdzieści i cztery." Do tej pory jej ona zagadką dla ludzkosci i można sie tylko domyślać co ona oznacza. Przypuszczać można iż chodzi o "cztery" strony świata bądź "cztery" ramienia krzyża. "Czterdzieści" może oznacza "odrodzenie przez śmierć" czyli okres który Polska mówi odczekać przed wyzwoleniem. "Z matki obcej, krew jego dawne bohatery, A imię jego czterdzieści i cztery" 14. Ocena społeczeństwa polskiego Obrazy społeczeństwa zaczynają się od tych pozytywnych obywateli, wzorowych patriotów, gotowych na wszystko w obronie ojczyzny; taki obraz jest w pierwszej scenie; pokazana jest wigilijna rozmowa więźniów klasztoru zamienionego na więzienie, w której widzimy różne postawy, ale dominuje chęć walki z wrogiem; rozmawiają oni ważnych z patriotycznego punktu widzenia sprawach: o procesie filomatów, zesłankach, torturach oskarżonych i ogólnie o złu jakie spadło na naród Polski; w dość skrajnej postawie Konrada, głównego bohatera, najważniejsza wydaje się zemsta, co wyraźnie podkreśla piosenka, którą śpiewa i której refren brzmi znamiennie ("Zemsta, zemsta, zemsta na wroga, Z Bogiem i choćby mimo Boga!"); Niemożliwe jest jednak, aby wszyscy bez wyjątku podporządkowali się idei narodowowyzwoleńczej: w "Salonie warszawskim" Mickiewicz pokazuje nam podział w społeczeństwie: na patriotyczną młodzież i obłudnych arystokratów, którzy dla ochrony swoich majątków starają się za wszelką cenę wyjednać sobie przyjaźń Rosjan, w tym Nowosilcowa; W scenie tej pojawia się też motyw zadania poezji - salonowe damy uważają, że patriotyczna jest nudna i wolą one francuskie bzdurki, natomiast młodzi uważają ją za nośnik tożsamości narodowej; 15. Adolf historia o Cichowskim Niezwykle przejmującym obrazem męczeństwa jest opowiadanie Adolfa o Cichowskim. Adolf opowiada zgromadzonemu przy drzwiach salonu towarzystwu o katorgach jakie spotkały Cichowskiego. Mówi, iż był to uroczy młodzieniec, który był tak zwaną duszą towarzystwa i zarazem ulubieńcem dzieci. W niedługim czasie po ślubie został aresztowany, po czym upozorowano jego samobójstwo, pozostawiając płaszcz i kapelusz nad brzegami Wisły. Adolf wspomina, iż mówiono także o torturach jakie stosowano na śledztwie. Żona Cichowskiego starała się o zwolnienie męża. Niestety starania jej okazały się bezskuteczne. Po kilku latach nie przynoszącego efektu śledztwa Cichowskiego przywieziono w tajemnicy do domu. Jednocześnie zmuszono jego żonę do podpisania oświadczenia, że mąż wrócił zdrów. Niestety mężczyzna po powrocie nie był już taki sam nie tylko pod względem psychicznym, ale również fizycznym. Był opuchnięty od niestrawnego jedzenie, blady i pomarszczony. Mimo swego młodego wieku posiwiał. Długoletnie przesłuchania odbiły się niezatartym piętnem w jego oczach. Adolf kończąc opowiadanie rzewnie płakał nad losem Cichowskiego. Wzruszeni byli także polscy patrioci słuchający opowieści. 16. Dziady Godziny jak się nazywają Pierwsza godzina - miłości Druga godzina - rozpaczy Trzecia godzina - przestrogi RAW Paste Data Copied

Dziady cz. 2 - plan wydarzeń. 1. Rozpoczęcie rytuału dziadów: zgaszenie świec, zawieszenie całunów w oknach. 2. Zaproszenie dusz czyśćcowych przez Guślarza. 3. Przyzwanie „lekkich duchów” poprzez zapalenie kądzieli: d) przesłanie o konieczności przyjęcia ziemskiego cierpienia. 4.

1) W dramacie następujące po sobie godziny to godziny a) rozpaczy, miłości, przestrogi b) miłości, rozpaczy, przestrogi c) przestrogi, rozpaczy, miłości d) miłości, przestrogi, rozpaczy 2) W jakich okolicznościach Gustaw popełnił samobójstwo? a) po tym, gdy zobaczył wesele ukochanej b) po tym, gdy powiedziała mu, żeby zapomniał c) po tym, gdy dowiedział się, że jego wybranka będzie wychodzić za mąż d) po tym, gdy zobaczył ją podczas randki z kimś innym 3) Ksiądz poznał w Gustawie swego a) sąsiada. b) syna. c) ucznia. d) kolegę. 4) Gustaw ma pretensje do Księdza, że a) nie zajmuje się parafianami. b) zbyt dużo czyta. c) udzielił ślubu jego ukochanej. d) zabronił odprawiania dziadów. 5) Godziny następujące po sobie są oddzielone a) pianiem koguta, biciem zegara i gaśnięciem kolejnych świec. b) gaśnięciem świec, biciem zegara i śpiewaniem piosenek. c) biciem zegara i przestrogami udzielanymi żyjącym. d) pianiem koguta i zadawaniem pytań dzieciom. 6) Miejscem akcji dramatu jest a) las przycmentarny. b) kościół. c) dom Księdza. d) kaplica cmentarna. 7) Pustelnik nazywa swoim bratem a) Księdza. b) gałąź jodły. c) robaczka. d) noc. 8) Robak w kantorku to zdaniem Pustelnika dusza a) skąpego lichwiarza. b) dawnego dziedzica. c) małego dziecka. d) nieszczęśliwej dziewczyny. 9) Robaczek prosi o a) o rozmowę z ludźmi. b) jedzenie i picie. c) dwa ziarnka gorczycy. d) trzykrotne odmówienie modlitwy. 10) Gustaw to również bohater II cz. "Dziadów", gdzie występuje pod nazwą a) Widmo. b) Upiór. c) Józio. d) Guślarz. 11) Gustaw wypowiada pouczenie: a) Kto nie dotknął ziemi ni razu, ten nigdy nie może być w niebie." b) "Kto ni razu nie był człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże." c) " Kto za życia choć raz był w niebie, ten po śmierci nie trafi od razu." d) Kto nie doznał goryczy ni razu, ten nie dozna słodyczy w niebie." 12) W jakiej intencji modlą się Ksiądz i dzieci po posiłku? a) Za czyśćcowe dusze. b) O zdrowie. c) Za zmarłych z rodziny. d) O dobrą śmierć. 13) Gustaw popełnił samobójstwo, a) wieszając się. b) wbijając sobie sztylet w piersi. c) zjadając truciznę. d) strzelając z pistoletu. 14) Karą dla Gustawa jest a) ciągłe wspominanie i przeżywanie cierpień poprzedzających samobójstwa. b) cierpienie z głodu i pragnienia. c) bujanie między niebem a ziemią. d) przeżywanie tortur piekielnych. 15) Bohater wymienia romantyczne teksty pt. a) "Nowa Heloiza" i "Giaur". b) "Giaur" i "Cierpienia młodego Wertera" c) "Cierpienia młodego Wertera" i "Nowa Heloiza". Ranking Ta tablica wyników jest obecnie prywatna. Kliknij przycisk Udostępnij, aby ją upublicznić. Ta tablica wyników została wyłączona przez właściciela zasobu. Ta tablica wyników została wyłączona, ponieważ Twoje opcje różnią się od opcji właściciela zasobu. Wymagane logowanie Opcje Zmień szablon Materiały interaktywne Więcej formatów pojawi się w czasie gry w ćwiczenie.

dziady omówienie lektury karta pracy omówienie temat: antynomie miłości romantycznej cz. iv. cz. ii przypomnienie2. geneza: tekst pisze mickiewicz latach wydał ^{Gustaw, nie mogąc pogodzić się z utratą ukochanej kobiety, popełnia samobójstwo. Śmierć nie przynosi jednak kresu jego mękom – co roku powraca na ziemię, aby przeżyć swoje życie na nowo. Cierpi i ponowienie popełnia symboliczne samobójstwo. To kara za grzech śmiertelny, jakiego się dopuścił, targając się na własne życie. IV część Dziadów obejmuje trzy godziny, które Gustaw spędza w domu Księdza, swego dawnego nauczyciela. W tym przedziale czasowym zamyka się również całe życie bohatera. Poznajemy je w formie zbliżonej do chrześcijańskiej spowiedzi, niezwykle emocjonalnej, uczuciowej, w trakcie której bohater żali się i wyznaje tragiczną historię niespełnionej miłości. Kolejno następują po sobie: godzina miłości, godzina rozpaczy i godzina przestrogi. Oddziela je od siebie bicie zegara, pianie koguta i zgaśnięcie w sposób nadprzyrodzony kolejnej świecy. Godzina miłości Rozpoczyna się o godzinie dziewiątej. Gustaw przeżywa szczęśliwe chwile, kiedy rodziło się jego uczucie. Mówi o miłości idealnej i wiecznej, której nie może zniszczyć nawet rozstanie. Wygłasza teorię „bliźniaczych dusz”, zgodnie z którą istnieją na świecie ludzie będący dwiema cząstkami jednaj duszy i to oni właśnie są sobie przeznaczeni. Bóg związał ich na wieki i jeśli niemożliwe dla tych dwojga ludzi jest szczęście na ziemi, dusze ich „złączą się w jedność” po śmierci, wtedy znów się „dusza z duszą zleje”. Wiemy jednak, że miłość Gustawa przyniosła mu, po początkowej euforii, tylko cierpienie. Zrozpaczony pyta:Za coś dla mnie tyle ulubiona? Za com z twoim spotkał się wejrzeniem? Jednąm wybrał z tylu dziewcząt grona, I ta cudzym przykuta pierścieniem!Miłosny zawód, który przeżył Gustaw, był w dużej mierze spowodowany jego idealistycznym sposobem traktowania tego uczucia. Wspomina książki, które ukształtowały jego wyobrażenia o miłości – Nową Heloizę Rousseau i Cierpienia młodego Wertera Goethego i w perspektywie tego, co się stało, nazywa je teraz „książkami zbójeckimi. Lektura ta sprawiła, że zaczął szukać „boskiej kochanki”, idealnej miłości:Szukałem, ach! szukałem tej boskiej kochanki, / Której na podsłonecznym nie bywało świecie, / Którą tylko na falach wyobraźnej pianki / Wydęło tchnienie zapału, / A żądza w swoje własne przystroiła kwiecie. strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 -Polecasz ten artykuł?TAK NIEUdostępnijZobacz inne opracowania utworów Adama Mickiewicza:Konrad Wallenrod - Pan Tadeusz - Ballady i romanse - Sonety krymskie} III - opracowanie. Dziady cz. III - scena I - streszczenie i interpretacja. Autor Adam Mickiewicz. Autorem streszczenia jest: Piotr Kostrzewski. Scena I trzeciej części Dziadów Adama Mickiewicza nazywana jest potocznie „więzienną”. Przedstawia bowiem zebranie osadzonych w wileńskim klasz

Uczucia romantyczne w IV cz. "Dziadów". W każdej z trzech części tego utworu, wyraźnie widoczne jest ciągłe przechodzenie głównego bohatera z jednych skrajnych uczuć, do innych; taka huśtawka uczuć, charakteryzująca się obejmowanie bardzo dużej skali uczuć, jest dość charakterystyczna poleca 85 %. Język polski.

III - Adam Mickiewicz - Charakterystyka bohaterów. Dziady cz. II i IV - Adam Mickiewicz - Charakterystyka. do domu księdza wymienia ich tytułu, np. „ Cierpienia młodego Wertera ”. To właśnie miłość tworzyła jego ból. Kiedyś mocno wierzył w istnienie „bliźniaczych dusz”, jednak musiał zderzyć się z ponurą rzeczywistością.

^{Wydawać by się mogło, że Dziady są idealnym materiałem dla Janusza Wiśniewskiego. A jednak nic bardziej złudnego. Jego realizacja dramatu Adama Mickiewicza niezbicie dowodzi, że jest to założenie z gruntu fałszywe. Artysta, który stworzył oryginalną, rozpoznawalną formułę teatru, autor wielu wybitnych spektakli, pokazuje na}

"Dziady" cz. II - zwane wileńsko-kowieńskimi, wydane w 1823 r. Czas akcji. Miejsce akcji. Świat przedstawiony. Elementy pogańskie i chrześcijańskie w "Dziadach"Obrzęd dziadów przedstawiony przez Adama Mickiewicza łączy w sobie elementy pogańskie i chrześcijańskie. Mickiewicz pragnął uchwycić w swoim dziele te obyczaje ludowe.

of 3. TYTUŁ Dziady cz. IV AUTOR: obowiązywał go celibat, gdyż Kto wie, jeśli nie za to? i nie za to? Pustelnik stwierdził, że zegar zaczął wybijać godzinę. Adam Mickiewicz (1798- był grekokatolikiem. słuszne sądy Boże!”. Ksiądz go nie rozumie. Ten dziesiątą, która oznaczała.

DZIADY cz.II - spektakl teatralny w wykonaniu klasy IIApod opieką p. Małgorzaty Czerwonki25.3.2013 r.

• Dziady • Upiór - analiza i interpretacja • Adam Mickiewicz - życiorys • Dziady - streszczenie • Dziady - plan wydarzeń • Dziady cz. II - opracowanie • Dziady cz. IV - opracowanie • Trzy godziny: rozpaczy, miłości i przestrogi w IV części Dziadów • Znaczenie monologu Pustelnika – Gustawa w IV części Dziadów

Adam Mickiewicz, Dziady cz. III. 1. O kim mowa w poniższych fragmentach? (0–5 p.) cytat osoba, o której mowa w cytacie 1..„ Znałem go będąc .